Schrijver Raymundo Resink deed wat van hem gevraagd werd: punten scoren en diploma’s halen. Totdat hij besefte dat hij daarmee zichzelf én zijn omgeving kleinhield.
Het woord ‘onderwijs’ vat perfect samen waar mijn leergang me lange tijd naartoe neigde: onder-wijs. Zo liet ik me op m’n zestiende een ‘strategisch’ vakkenpakket aanpraten. ‘Zorg nu eerst maar voor dat papiertje,’ kreeg ik van mijn moeder te horen, ‘dan kun je straks alle kanten op.’
Ik had me reeds verweerd, maar bleek tegen een muur te praten. Schoorvoetend tekende ik voor een pad dat ik niet wilde volgen. Waarom? Omdat na zoveel jaren ‘zo is het nou eenmaal Raymundo’ te hebben gehoord, het niet meer in me opkwam het anders te doen.
Voor mij bleef leren een vervelende en frustrerende bezigheid, totdat verveling en frustratie omsloegen in inspiratie. Richting het eind van mijn derde bachelor-opleiding besloot ik zelf een programma samen te stellen. De opleidingscommissie van mijn faculteit vond dat een slecht idee, maar na een aantal bezwaarprocedures kreeg ik van hogere hand groen licht.
In het jaar dat volgde, beleefde ik voor het eerst sinds mijn vroege jeugd een glimp van de ‘leer-vreugde’ die wij mensen volgens mij allemaal in ons hebben.
Maar echt stilstaan bij wat me beweegt… mezelf de vraag stellen wat echt in me leeft… dat zou nog jaren duren.
Is dit de weg die we onze kinderen willen laten bewandelen? Ze vervelen en frustreren totdat ze (misschien) het anders gaan doen?
Bron: maatschapwij.nu
Raymundo Resink
12 december 2023
